Heel, heel lang geleden trokken onze voorouders in kleine groepen, waar iedereen elkaar van top tot teen en van haver tot gort kende, op pad om een goed leven te leiden. Jagen en verzamelen, dat was hun ding. Opvallend: daaraan besteedden ze maar een uur of 15 per week, daar waar de lezer als werknemer dan wel zelfstandige nu een meervoud daaraan kwijt is. De rest van de tijd was het van allerlei, waaronder je weet wel. Er bestaat dus iets als de goede oude tijd.

Hier in Zwalm, en neem ook aan elders, blijkt deze manier van leven nog wat in de genen te zitten. Nu na de walnotenregen uit mijn boom op mijn weliswaar niet omheinde hof, komen mensen hun meegebrachte plastic tassen vullen met die noten. Alsof ze van een openbare boom en op een openbaar terrein zijn neergestort. Ach, noten genoeg. Een paar jaar geleden bestond de afsluiting van mijn terrein met de smalle openbare weg vanachter uit aangeplante bramenstruiken. Toen ze rijp waren hetzelfde toneel. Heb ik maar met een bordje vruchtbaar gebluft: ‘niet eetbaar, gesproeid’.

Ook in het volleybal hebben we veel gemeen met waarvan we afstammen: jagen op de tegenstanders en punten verzamelen. En na afloop nog tijd zat over voor waarschijnlijk hetzelfde als toen.

Dit keer wordt de jacht geopend op het bezoekende Roeselare. Een indrukwekkende armada van lange jonge mannen moest bestreden worden. En dat zonder de ervaring van Theo, die door een verkeersongeluk zijn kruisbanden is kwijtgeraakt en dit seizoen de bijhorende knie niet meer zal kunnen belasten, en die van Stef met nu zijn onwillige adductoren. Zit hij wel op de bank met een echte coachplank op schoot. Die man kan toch werkelijk alles. David warmt zich verrassend, maar gezin de omstandigheden ook weer niet, op. De straaljager van toen wordt vanonder het stof gehaald. Nog vluchtbaar?

Roeselare is van meet af de effectiefste jager. Het grijpt het van angst bibberende Gavere direct bij de keel. De een na andere harde en gerichte opslagen van de West Vlamingen kegelden de receptionisten, waaronder de geviseerde libero, omver. Passeerden ze zelfs: aces. De thuisploeg kreeg geen enkele bal bij de passeur aan het net. Het midden is dan nauwelijks bereikbaar, hoewel Thijs nog wel een keertje succesvol kon ‘omlopen’. De passeur moet dan onder druk zijn kleinere buitenspelers snel aanspelen. Zo voorspelbaar dat de Gavereaanvallers in het donker tegen een torenhoog dubbelblok iets moesten verzinnen. Ga er maar eens aan staan. De bezoekende passeur werd daarentegen door zijn medespelers alle tijd geboden om zijn ding te doen: ruime passes op maar naar wie dan ook. Al snel in de wedstrijd gingen ze naar de man op de 6 die de bal onhoudbaar blokloos door de pipe joeg. Roeselare kwam door series grote schrokken met de buit aan het einde van de set: 13 – 25. Roeselare een school van maatjes te groot.

Even leek set twee een kopie van de eerste te worden. Weer recepties ver onder de maat. Met gevolgen van dien: 2 – 5, 4 – 6, 5 – 7. En dan als bij wonder wordt het ineens toch een wedstrijd. Voor het eerst in de match zien we 1-2-3-tjes zoals het hoort. Met lef via handen gescoord. Mentaal met een boost. Tot 10 – 10 gunnen de beide jagers elkaar niet meer buit. Dan klauwt Roeselare weer zoals eerder op de avond. Bij 10 – 14 moet Gavere weer aan de time-out. David komt in en Philip staat zijn plaats af aan Alexander. Het mocht allemaal niet baten. Voeg daarbij ook nog eens de maar liefst zes opslagfouten, en de weggevers als de derde bal bovenhands ergens op de 3-meterlijn van de tegenstander spelen en te ruim leggen, dan zal de eindstand van de set, 17 – 25, de lezer niet verbazen. Roeselare gaat er met de hele buit vandoor.

Nog even over dat – uit onervarenheid? – weggeven van de derde bal. Bij die naar de tegenstander rond de driemeterlijn spelen, krijg je begrijpelijkerwijs de aanval in een flits weer rond je oren terug. Speel die of heel hoog of, liever ook hoog ergens tegen de achterlijn. Heb je in ieder geval nog een paar tellen meer tijd om de verdediging te organiseren. En dan de echte leggers. Gavere legt ze veel te ruim over het blok. Een makkelijke prooi voor de tegenstanders, met hetzelfde effect als hierboven aangegeven. Neem een voorbeeld aan David, die bij zijn eerste aanvalsbal dreigde hard te zullen uithalen, om dan in een snelle beweging die net over en achter de handjes van het blok te leggen. Daar kunnen de landende blokkers nooit fatsoenlijk bij, en de gespannen afwachtende verdedigers ook niet of met veel moeite, omdat ze de met een beweging naar voren die vaartloze bal ook nog eens omhoog moeten spelen. Je kent vast dat gevoel wel.

Het pleit voor de thuisploeg dat ze het ook in set drie blijven proberen. Tot 7 – 7 gaat het gelijk op. De hoofdreden is wel de ingeslopen nonchalance, zelfs hautain gedrag bij de West Vlamingen. Hun coach neemt een time-out en gaat als een dolle tekeer. Om zijn spelers tot inkeer te schreeuwen. Die houding van onderschatting omdraaien is, zoals gekend, niet eenvoudig. Roeselare kan dan ook niet gemakkelijk weglopen. Hoewel nooit zelfs maar een puntje op voorsprong kunnen komen, heeft Gavere toch de verdienste af en toe mooi tegenwicht te bieden. Bij 9 – 12 komt Gavere in dezelfde rotatie zelfs tot 12 – 13. Hierbij moet gemeld het opvallend puike optreden van de voor het eerst optredende middenman Alexander. Een blijvertje? Ook Elouan deed mooie duitjes in het zakje. Edoch werd het een onderspit van 18 – 25.

Verliezen is nooit leuk. Tegen dit Roeselare kan Gavere eigenlijk niet veel verweten worden. Tegen dit soort tegenstanders hoeft niet gewonnen te worden. Wel tegen de zwakkere broertjes van de reeks. Zoals de week ervoor tegen Brussel. Naar verluidt uit betrouwbare bronnen vernomen was Gavere niet op post. Gavere kon tegen de beduidend zwakke tegenstander het spel niet maken en domineren. Ook erg weinig deukjes in een pakje boter slaan. Gelukkig kon het ondanks weinig jagen nog wel wedstrijdpunten verzamelen.

PuntNL.